Astma

Sinds vorige week heb ik de diagnose astma gekregen. Ik was al jaren op zoek naar een reden voor mijn onverklaarbare klachten.

Als sportieve vrouw die gewend was marathons te lopen en een prima conditie had, gleed ik in enkele jaren af naar een oude vrouw die met pijn en moeite een paar km kon hardlopen. Soms, op hele goede dagen kon ik dat zelfs zonder pauzes. Ik was al zo gedesillusioneerd dat ik op die dagen zelfs een soort van "blij en trots" was dat dit een keertje gelukt was.

Al jaren was ik op zoek naar de verklaring voor het extreem snelle verval van mijn hardloopskills, zonder te pochen kan ik wel zelf zeggen dat ik goed was in hardlopen. Mijn spieren wilden niet meer werken, ik liep na enkele minuten al rond met erge verzuring en uitputting. Bij iedere arts waar ik kwam werd gezocht naar een andere oorzaak. De huisarts onderzocht bloedarmoede, ik was een grensgeval, echt nodig was het niet om een infuus met ijzer te krijgen maar omdat mijn klachten zo extreem waren kreeg ik die transfusie toch. Het hielp me niet veel.

Ik heb ook reuma, daar kan ik goed mee leven, mijn reumatoloog zei me steeds dat ik mijn reuma moest accepteren, dat ik ook moest accepteren dat ik ouder werd en dat ik maar een andere sport moest gaan doen. Maar ja, ik loop al 45 jaar had, ik wil helemaal geen andere sport doen, ik ben een hardloper, dat is geen sport voor mij, dat is een manier van leven geworden.

Ik heb daarna een internist, een cardioloog, en uiteindelijk een longarts gezien. Voor iedere arts kwam ik eerst op een wachtlijst, dan volgden er onderzoeken waarvoor soms ook een wachtlijst was en zo tikte de weken door tot maanden en uiteindelijk zelfs jaren. Overal kwam er niks uit de onderzoeken, alle artsen vonden dat ik in prima conditie was want ik kon immers hardlopen al was het niet echt ver en niet op een echt tempo. Geen van die artsen vond het echt vreemd dat ik van een goede hardloper in zo korte tijd veranderd was in een futloze vermoeide vrouw die met veel pijn en moeite de dag door kwam en soms zelfs hardlopen oversloeg omdat het echt niet meer lukte. Ik voelde mij nergens serieus genomen. De term "het zit tussen je oren" is regelmatig voorbij gekomen...

Tot ik enkele maanden geleden bij een longarts kwam. Zij nam mijn verhaal serieus. Daar volgde een paar testen. Natuurlijk was er een wachtlijst voor die onderzoeken. Vorige week kreeg ik de uitslag van die onderzoeken en vertelde de arts me dat ik astma heb. Omdat ik altijd sportief ben geweest op redelijk goed niveau, in een periode dat de artsen mij natuurlijk niet kenden, vond iedereen dat ik prima in conditie was, alleen ik en de mensen die mij echt kenden wisten dat ik erg verslechterd was. Meeste mensen zijn blij als ze 5 km kunnen hardlopen, zeker op mijn leeftijd. Althans, dat vertelde ze mij.

Ik ben nu sinds afgelopen woensdag begonnen met medicatie en het is alsof er een wereld is opengegaan. Zoveel zuurstof komt er nu binnen dat het gewoon onwennig koud voelt bij het inademen. Het valt mij nu pas op hoe erg benauwd ik het al die afgelopen jaren gehad heb. Ik verbaas mij er nu ook over dat ik dit zelf niet eerder heb opgemerkt. Ik liep wel te hijgen en te happen naar adem, maar iedereen zei me dat ik gewoon veel stress had en dat ik ademhalingsoefeningen moest gaan doen om rustig te blijven. Ik heb 5 jaar geleden een kind verloren, ik had daar zelf geen echte stress meer van. Ik had de situatie al voor zijn overlijden geaccepteerd, we hadden lang de tijd om afscheid van hem te nemen en eigenlijk hadden de rouw en stress periode al in die laatste jaren zich afgespeeld. natuurlijk mis ik mijn kind, dat blijft altijd, maar ik had wel vrede met de situatie en geen stress.

Ach, hulpverleners en artsen zeiden dat het stress was en ik heb dat dan maar als waarheid aangenomen, ik heb me suf geoefend op ademhalingsoefeningen zonder dat ik daar ooit verlichting van mijn klachten in vond.

Nu dus medicatie en dat heeft mijn wereld letterlijk verruimd. Binnen een dag kon ik, met zuurstof in mijn longen en zonder pijn in spieren en lijf, een ruime 5 km lopen.

Vandaag liep ik op mijn gemak, ondanks de erge kou buiten, ruim 7 km en nog op redelijk tempo ook.

De medicatie is nog niet perfect, ik ervaar nog redelijk vaak periodes waarin ik benauwd ben, maar ik weet nu dat er opties zijn om dit te verbeteren samen met de longarts.

Wat zonde van al die verspilde jaren waarin ik me zo ongelukkig heb gevoeld omdat dat ene wat mij zo blij maakt, namelijk hardlopen, niet meer lukte. Al het onbegrip van de medici die het op "psychisch" gooide. Nu ga ik op weg naar betere tijden. Ik voel het, ik kan weer werken aan mijn conditie en ontspanning vinden in sport.

#gelukkigmens

#astma