dag 8

Ben ik weer. Gisteren was een dag met veel zuurstof. Het leven was lichter, ik had energie over ondanks dat ik had hardgelopen in behoorlijk koude omstandigheden. Ik heb bijna niet hoeven nadenken over mijn ademhaling. Natuurlijk denk ik wel de hele dag na over ademhalen, het is, zonder dat ik het mij besefte, in de afgelopen jaren een soort gewoonte geworden om steeds even te proberen mijn longen te vullen door te happen als een goudvis.

Op dat soort dagen, waarop ik dus merk dat ik gewoon adem kan halen zonder de steen op mijn borst, bedenk ik me hoe benauwd ik al jarenlang geweest moet zijn. Iedere ademhaling ging gisteren als vanzelf zonder dat ik steeds bewust moest proberen om een diepe hap lucht binnen te krijgen.

Vandaag was het al vanaf de eerste minuut na het opstaan dikke ellende. Medicatie lijkt niet te helpen, afleiding ook niet erg. Dat stemmetje in mijn hoofd wat ik jarenlang met me mee draag omdat iedere arts en hulpverlener me steeds vertelde dat ik teveel stress heb en dat het hyperventilatie was wat ik voelde, drong zich weer aan mij op. "Licht het echt niet aan mijzelf?" schiet er dan door mijn gedachte. "Komt het echt niet door stress?" vraag ik me af terwijl ik begin aan ontspanningsademhalingen... De oefeningen helpen niet, wat ik ook doe ik kan zelf niet tot een normale ademhaling komen. De stress dat ik niet normaal kan ademen zorgt er natuurlijk voor dat de problemen erger worden. Ik stop dan dus maar met oefenen en ga afleiding zoeken. Leven op een iets lager tempo en hopen dat het met wat geduld alsnog goed komt bij de volgende dosis medicatie.

Ondanks het benauwde gevoel ben ik wel gewoon wandelend naar het zwembad gegaan in de hoop dat het zwemmen wel zou lukken. Voor ik wist dat ik astma heb, deed ik ook gewoon alles wat ik nu doe, dan gingen dingen wel moeilijk of traag en was alles erg vermoeiend maar ik deed het wel. In mijn beleving is er dus geen reden om nu dingen niet te doen alleen omdat ik minder lucht binnen krijg dan nodig is.

Het grote verschil zit hem erin dat ik nu weet dat alles moeilijk gaat, dat ik hap naar zuurstof en dat ik weet dat dit niet normaal is. Nu ik ervaren heb hoe je je dag doorkomt als je genoeg zuurstof binnen kan krijgen, valt het des te zwaarder om de dag door te komen als je je beseft dat alles moeilijker is dan zou moeten.

Ik heb nog even contact gezocht met de longarts om na te vragen op welke momenten je nu de "noodmedicatie" moet nemen. Hoelang moet er tussen twee doseringen in zitten? Wanneer is het een "noodgeval"? Kijk, ik begrijp ook wel dat je, als je blauw aanloopt in een noodsituatie zit en je je medicatie gewoon mag pakken. Maar als je gewoon lucht binnen krijgt alleen het is minder dan comfortabel en moeilijker dan het zou moeten gaan, wanneer neem je dan dat extra pufje?

Mijn autisme wil gewoon een duidelijk schema met tijden en hoeveelheden, maar de astma moet je zelf op gevoel behandelen met medicatie. Naar je lichaam luisteren is niet mijn sterkste kant. Waarschijnlijk als ik hier wel wat beter was geweest, dan had ik niet jarenlang met deze klachten rondgelopen zonder te beseffen dat ik het benauwd had. Hoe weten andere mensen dus wanneer je behoefte hebt aan extra medicatie? Tja, ik moet nog veel gaan leren over deze aandoening, dat is het enige wat ik tot nu toe zeker weet.